Semkowicz Władysław Aleksander, krypt, i pseud.: Dr Wł. S., S., SAS, W. S., Wl. S. (1878–1949), prawnik, historyk, geograf i kartograf, profesor UJ. Ur. 8 V we Lwowie, był najstarszym dzieckiem profesora historii i bibliotekarza Uniw. Lwow. Aleksandra (zob.) i Marii z Schierów.
Od r. 1889 S. uczył się w III Gimnazjum im. Franciszka Józefa I we Lwowie i w r. 1896 zdał tam maturę. Już jako uczeń gimnazjalny opracował (od r. 1894) 37 mapek historycznych w podręczniku szkolnym ojca („Opowiadania z dziejów powszechnych…”, Lw. II). Zgodnie z wolą ojca zapisał się na Wydz. Prawa Uniw. Lwow. (który ukończył w r. 1900), równolegle studiował na Wydz. Filozoficznym historię i geografię (1900/1–1902/3). Studia prawa odbył pod kierunkiem Oswalda Balzera i Władysława Abrahama, historii u Ludwika Finkla, Tadeusza Wojciechowskiego, Bronisława Dembińskiego, a geografii u Antoniego Rehmana. Brał udział (od r. 1897) w pracach Koła Historycznego (w r. 1929 został jego członkiem honorowym), był bibliotekarzem «Czytelni Akademickiej» (1898/99) oraz sekretarzem Akademickiego Koła Tow. Szkoły Ludowej. Z jego ramienia jeździł z odczytami do Krakowa oraz wygłaszał prelekcje po wsiach Galicji Wschodniej. Jako zastępca aplikanta i aplikant odbył (1899–1901) praktykę w Archiwum Akt Grodzkich i Ziemskich we Lwowie kierowanym przez O. Balzera. W dn. 16 VIII 1902 uzyskał doktorat praw na Uniw. Lwow. na podstawie dysertacji Nagana i oczyszczenie szlachectwa w Polsce XIV i XV wieku (Lw. 1899) napisanej pod kierunkiem Balzera i wydanej w redagowanej przezeń serii „Studia nad historią dawnego prawa polskiego” (t. 1 z. 1). Pracował wówczas zarobkowo jako suplent (zastępca nauczyciela) języka polskiego, historii i geografii w III Gimnazjum im. Franciszka Józefa I we Lwowie (1901–3). W listopadzie 1902 otrzymał stypendium AU w Krakowie i wyjechał do Rzymu na poszukiwania w Archiwum Watykańskim. Nadsyłał stamtąd, pisane z literackim talentem, szczegółowe relacje w listach do ojca i narzeczonej Lesławy Bursówny (Listy z Rzymu, Oprac. J. Semkowiczowa, „Nasza Przeszłość” T. 58: 1982; Listy z Włoch z r. 1902–1903, Oprac. J. Dużyk, cz. 1–4, „Biul. B. Jag.” R. 40: 1990, R. 42–4: 1992–4).
Po powrocie do Lwowa w maju 1903, S. złożył (30 V t. r.) państwowy egzamin nauczycielski z historii i geografii na podstawie wspomnianej dysertacji doktorskiej oraz napisanej we Włoszech pracy dyplomowej Ziemie podbiegunowe północne („Sprawozdanie Dyrekcji C. K. Gimnazjum V we Lwowie za r. szk. 1905/6”, Lw. 1906 i odb. Lw. 1907). W r. 1903 objął posadę nauczyciela historii i geografii w I Gimnazjum w Tarnowie, w którym uczył do końca r. szk. 1905/6. Zainteresował się wówczas zwyczajami ludowymi i ogłaszał przyczynki etnograficzne w „Ludzie” i „Wiśle” (1900–4). Od dn. 1 IX 1906 został zatrudniony (z tytułem profesora gimnazjalnego) w V Gimnazjum klasycznym (tzw. bernardyńskim) we Lwowie, a następnie (1907–16) ponownie w III Gimnazjum tamże.
Od r. 1897 S. zamieszczał w redagowanym przez ojca „Kwartalniku Historycznym” Przegląd literatury historii powszechnej oraz Przegląd czasopism (R. 11–18: 1897–1904), swe pierwsze recenzje (1898), a od r. 1900 studia heraldyczne. W r. 1908 został wpółpracownikiem Komisji Historycznej AU w Krakowie oraz członkiem czynnym Tow. Heraldycznego we Lwowie (od r. 1911 członkiem Wydziału, w r. 1925 prezesem); był w l. 1908–15 redaktorem „Miesięcznika Heraldycznego” oraz „Rocznika Tow. Heraldycznego” potem „Rocznika Polskiego Tow. Heraldycznego” (1908–32) we Lwowie, w którym pomieścił wiele przyczynków heraldycznych i sfragistycznych. Zainteresowania sfragistyką, heraldyką i genealogią były częścią znacznie szerszego problemu interesującego S-a – kwestii genezy i ustroju rycerstwa polskiego. W dn. 25 X 1909 habilitował się na Wydz. Filozoficznym Uniw. Lwow. w zakresie nauk pomocniczych historii na podstawie całości dorobku oraz studium Ród Pałuków. Monografie historyczne rodów rycerskich w Polsce („Rozpr. AU. Wydz. Hist.-Filoz.” T. 24 , Kr. 1907). Tematem wykładu habilitacyjnego była Paleografia w służbie dyplomatyki, („Przegl. Hist.” T. 9: 1909). W r. 1914 poszerzył swą habilitację (8 VIII) w zakresie historii średniowiecznej i był docentem prywatnym Uniw. Lwow. (1909–16).
Po wybuchu wojny światowej w sierpniu 1914 S. opuścił wraz z rodziną Lwów i udał się do Wiednia, gdzie prowadził działalność pedagogiczno-oświatową (wykłady i egzaminy na kursach dla uczniów i nauczycieli ewakuowanych szkół galicyjskich), a jednocześnie kontynuował zbieranie w archiwach i bibliotekach materiałów do porównawczego studium prawno-etnologicznego Przysięga na słońce (w: „Księga pamiątkowa ku czci Bolesława Orzechowicza”, Kr. 1916) uzupełnił je później nowymi materiałami historycznymi i etnograficznymi i ogłosił Jeszcze o przysiędze na słońce (w: „Studia historyczne ku czci Stanisława Kutrzeby”, Kr. 1938 I). W Wiedniu wraz ze Stefanem Vrtelem i Janem Stanisławem Bystroniem założył Polskie Archiwum Wojenne (1915), które zgromadziło pokaźny materiał źródłowy (rękopisy, druki, muzealia) poświęcone sprawie polskiej w czasie pierwszej wojny światowej także w aspekcie międzynarodowym (przekazane w r. 1921 Centralnej Bibliotece Wojskowej w Warszawie uległo całkowitemu zniszczeniu podczas obrony miasta we wrześniu 1939).
W jesieni 1915 S. powrócił do Lwowa i kontynuował tu pracę w gimnazjum oraz zajęcia uniwersyteckie. Tymczasem życzliwe mu środowisko naukowe w Krakowie (ks. Jan Fijałek, Franciszek Bujak, Stanisław Kutrzeba, Wacław Sobieski i Bolesław Ulanowski) zaproponowało kandydaturę S-a na katedrę historycznych nauk pomocniczych i historii średniowiecznej UJ opróżnioną po Stanisławie Krzyżanowskim, który objął wtedy katedrę historii polskiej. Poparcie Min. Wyznań i Oświaty w Wiedniu (co zapewnił Ludwik Ćwikliński) spowodowało przyznanie (z dn. 1 X 1916) katedry w Krakowie S-owi jako profesorowi nadzwycz.; dn. 28 III 1919 został mianowany profesorem zwycz.
W kwietniu 1917 został S. mianowany przez Tymczasową Radę Stanu w Warszawie członkiem Komisji Archiwalnej (w r. 1918 odmówił przyjęcia stanowiska naczelnika Wydz. Archiwów Państwowych w Min. WRiOP), natomiast wchodził odtąd w skład stałej Rady Archiwalnej przy tym Ministerstwie (1918–35). W marcu 1921, jako delegat Min. WRiOP, brał udział w konferencji pokojowej w Rydze jako doradca przy opracowywaniu części traktatu z Rosją dotyczącej rewindykacji zbiorów archiwalno-bibliotecznych, a później współpracował z delegacją polską w Moskwie (1921–5); podobnie uczestniczył w pracach komisji rewindykacyjnej akt z Austrii (1922) i wchodził w skład Rady Archiwalno-Zabytkowej w Warszawie. Z ramienia PAU brał udział w opracowaniu zasad organizacji archiwów w Polsce (1928). Jako ekspert S. należał do państwowej komisji dla ustalenia herbu państwa polskiego (1930 oraz ponownie w r. 1946), uczestniczył w komisji archiwalno-bibliotecznej Zarządu Miejskiego w Krakowie (przekształconej w r. 1937 w Komisję Archiwalną przy magistracie m. Krakowa).
Już w pocz. listopada 1918 wraz z Kutrzebą, Ludomirem Sawickim, Kazimierzem Nitschem, Romanem Zawilińskim i Stanisławem Eljaszem-Radzikowskim, S. włączył się do prac Komisji Tow. Tatrzańskiego w Krakowie (był wtedy jego członkiem zwycz., od r. 1933 honorowym) powołanej dla obrony praw Polski do terenów Spisza i Orawy. W r. 1919 Komisja przekształciła się w Narodowy Komitet Obrony Spisza, Orawy, Czadeckiego i Podhala, którego S. został skarbnikiem i archiwariuszem. Wraz z Walerym Goetlem, Eljaszem-Radzikowskim i Zawilińskim ogłosił pracę Spisz, Orawa i okręg czadecki (Kr. 1919). W osobnym artykule przedstawił Granicę polsko-węgierską w oświetleniu historycznym (,,Pam. Tow. Tatrzańskiego” R. 38: 1919/20). Latem 1919 brał S. udział w pracach Komisji Polsko-Czechosłowackiej w Krakowie dotyczącej wytyczenia południowej granicy państwa. We wrześniu i grudniu t. r. wraz z ks. Ferdynandem Machayem wyjeżdżał do Paryża jako delegat Biura Prac Kongresowych w sprawie zarządzonego przez Radę Najwyższą plebiscytu na Śląsku Cieszyńskim, Spiszu i Orawie, a w r. 1920 uczestniczył w komisji plebiscytowej. W lipcu t. r. znalazł się w składzie komisji rzeczoznawców dla tych terenów w związku z podziałem Śląska Cieszyńskiego dokonywanym przez Konferencję Ambasadorów. Wchodził w r. 1922 w skład Komisji Polsko-Czechosłowackiej dla sprawy Jaworzyny (Prawa Polski do Jaworzyny, „Ziemia” R. 8: 1923 nr 1; O Spisz, Orawę i Czadeckie. , „Wierchy” T. 8: 1930).
W grudniu 1920 S. jako prezes stanął na czele Tow. Kresów Południowych w Krakowie, którego zadaniem było szerzenie wiedzy na ten temat i pomoc dla ludności Spisza i Orawy oraz opieka nad młodzieżą gimnazjalną i akademicką (od r. 1921 S. był kuratorem Akademickiego Koła Spisko-Orawskiego UJ) z tych terenów kształcącą się w Polsce (bursy w Nowym Targu i Krakowie). Gdy w marcu 1926 Tow. Kresów Południowych połączyło się w Krakowie z Tow. Kresów Zachodnich we wspólne Tow. Południowych i Zachodnich Kresów w Krakowie, S. został jego wiceprezesem. W grudniu 1929 dokonano w Krakowie kolejnej fuzji ze Związkiem Obrony Kresów Zachodnich (mającym siedzibę w Poznaniu), tworząc Małopolski Związek Obrony Kresów Zachodnich; S. był członkiem jego Zarządu do kwietnia 1932 i należał do ścisłego Komitetu Budowy «Domu Śląskiego» w Krakowie (1931–3). Działał też jako wiceprezes (1927–31), następnie prezes (1931–2) i ponownie jako wiceprezes (1932–9) w Tow. Słowiańskim w Krakowie, a będąc równocześnie prezesem Sekcji Słowackiej i kuratorem Stow. Studentów Słowaków UJ, zabiegał o stypendia dla nich. Był wiceprezesem utworzonego w r. 1936 Tow. Przyjaciół Słowaków im. L’. Štúra, działał szczególnie aktywnie na polu zbliżenia kulturalnego polsko-słowackiego.
Podobny rozmach organizacyjny i wszechstronną pomysłowość wykazał S. jako profesor katedry nauk pomocniczych historii i średniowiecza polskiego na UJ. Obok tradycyjnego zakresu nauk pomocniczych historii w ścisłym tego słowa znaczeniu (za które S. uważał paleografię, filologię średniowieczną, chronologię, dyplomatykę, sfragistykę, heraldykę z genealogią oraz numizmatykę), umożliwiających poznanie i krytykę źródła pisanego, wysuwał na czołowe miejsce niezbędne badaczowi przeszłości «nauki posiłkujące historię», z których metod i wyników badań winien korzystać historyk dla swoich celów poznawczych. Stanowiły je różne dyscypliny przyrodnicze (jak antropologia, geografia fizyczna) oraz humanistyczne, pozwalające zrozumieć procesy rozwojowe kultury. To stanowisko metodologiczne S-a bliskie było kierunkom globalnego ujmowania historii, reprezentowanym ówcześnie przez Franciszka Bujaka, a zwłaszcza Kazimierza Dobrowolskiego. W r. 1921 S. utworzył przy katedrze seminarium i gabinet nauk pomocniczych historii, pomnażając kolekcje numizmatów, medali, rycin oraz zbiory biblioteczne. W swych zajęciach dydaktycznych dbał o równomierne uwzględnienie całości nauk pomocniczych historii; z wykładów powstał skrypt Encyklopedia nauk pomocniczych historii (Kr. 1923, Wyd. 4, 1933, Wyd. 5 w dwóch nakładach 1945–6). W r. akad. 1928/29 pełnił funkcję dziekana (1929/30 prodziekana) Wydz. Filozoficznego UJ. Był długoletnim (1917–45) kuratorem Koła Historyków Uczniów UJ i Akademickiego Związku Sportowego (AZS) (od r. 1918); sam zresztą uprawiał takie dyscypliny jak: narciarstwo, wioślarstwo, pływanie oraz turystykę górską.
W AU w Krakowie S. został wybrany (28 XI 1919) na członka korespondenta Wydz. II Historyczno-Filozoficznego (15 VI 1923 został członkiem czynnym PAU). Od r. 1919 wchodził w skład Komisji Historii Sztuki AU. W grudniu 1921 przedstawił w PAU założenia metodyczne i zasady opracowania Atlasu Historycznego Polski, przyjęte i realizowane w powstałej Komisji Atlasu Historycznego Polski PAU, której przewodnictwo powierzono S-owi (1923–49) oraz redakcję serii „Prac Komisji dla Atlasu Historycznego Polski” (1922–47). W r. 1923 został zastępcą przewodniczącego Komisji Historycznej PAU (przewodniczył jej w l. 1933–45), w l. 1924–38 zastępcą przewodniczącego Komisji Geograficznej PAU, od r. 1926 był członkiem Komisji Etnograficznej, w l. 1935–7 jej przewodniczącym. W dn. 15 XI 1926 wszedł do Zarządu PAU jako sekretarz Wydziału II (funkcję tę pełnił do r. 1945, kiedy został wybrany na dyrektora Wydziału), od r. 1927 był członkiem Komisji Historii Wojskowej, od r. 1930 wszedł w skład Rady „Polskiego Słownika Biograficznego” (był autorem ogłaszanych w nim życiorysów w t. 1–7, Kr. 1935–49), uczestniczył (1933–47) w charakterze sekretarza i redaktora w pracach Komitetu Wydawnictw Śląskich PAU: pod jego redakcją ukazały się t. 2 i 3 „Historii Śląska” (1936–9), brał też udział w Komitecie Łaciny Średniowiecznej w Polsce (1937–9) oraz wchodził w skład Komisji Socjologicznej PAU (1945–8).
W r. 1916 S. został członkiem Krakowskiego Koła Tow. Historycznego, od r. 1925 wchodził w skład Zarządu Głównego Polskiego Tow. Historycznego (PTH) we Lwowie (w l. 1934–9 był jego wiceprezesem), pełnił równocześnie stanowisko wiceprezesa Zarządu Oddziału PTH w Krakowie. W l. 1920–33 wchodził w skład Wydz. Tow. Miłośników Historii i Zabytków Krakowa (od r. 1937 był jego członkiem honorowym), w którego organie – „Roczniku Krakowskim” – zamieszczał swe prace (1932–4). Od r. 1913 był członkiem korespondentem, a od r. 1929 członkiem zwycz. Tow. Naukowego Warszawskiego (TNW).
Wymienione funkcje i godności S-a łączyły się ściśle z prowadzoną działalnością badawczą oraz edytorską. W r. 1910 ogłosił w wydawnictwach AU, uznane za wzorowe w nauce, studium źródłoznawcze Rocznik t.zw. świętokrzyski dawny („Rozpr. AU. Wydz. Hist.-Filoz.”, t. 28 ), które zapoczątkowało jego dalsze badania nad najstarszymi rocznikami polskimi; w t. r. został przewodniczącym Komitetu Wydawnictwa Roczników Polski Średniowiecznej AU. Prowadził kwerendy w wielu archiwach krajowych i zagranicznych (1911–25, 1936, 1938). Korzystając z jego materiałów, dzieło to kontynuowali po drugiej wojnie światowej współpracownicy S-a: Marian Plezia (1951–94) i Zofia Kozłowska-Budkowa (1978), wydawcy roczników w serii drugiej Monumenta Poloniae Historica. S. był projektodawcą i później redaktorem Instrukcji wydawniczej dla średniowiecznych źródeł historycznych (Kr. 1930). Plan edycji roczników polskich przedstawił w referacie O potrzebie reedycji źródeł historycznych z doby piastowskiej (w: „Pamiętnik IV Powszechnego Zjazdu Historyków Polskich w Poznaniu”, Lw. 1925 I).
W związku z obchodami pięćsetlecia Unii Horodelskiej S. rozpoczął wraz z Kutrzebą z ramienia TNW oraz AU w Krakowie penetracje archiwalne. Prowadził badania w archiwach w Wilnie, Nieświeżu, Petersburgu oraz Moskwie (1912–13), celem wydania „Akt unii Polski z Litwą 1385–1791”. Druk tego dzieła, rozpoczęty jeszcze w r. 1919, został zakończony później (Kr. 1932). W r. 1920 wraz z ks. Fijałkiem, z inicjatywy PAU, S. podjął edycję kodeksu dyplomatycznego Litwy. W tym celu odbył (1921–3) kwerendy w Wilnie (wygłosił wtedy na Uniw. Stefana Batorego cykl wykładów z geografii historycznej); gromadzone przez wiele lat materiały ogłosił pt. „Kodeks dyplomatyczny katedry i diecezji wileńskiej t. 1: 1387–1507”, Kr. 1932–48 I–III); indeks oraz wstęp S-a ukazały się dopiero w r. 1994 (Kr.). Wraz z Janem Łosiem opracował wzorowo „Kazania tzw. świętokrzyskie” (Kr. 1934).
Z dziedziny dyplomatyki szczególne znaczenie mają prace S-a: Przyczynki dyplomatyczne z wieków średnich (w: „Księga pamiątkowa ku uczczeniu 250-tej rocznicy założenia Uniwersytetu Lwowskiego przez króla Jana Kazimierza roku 1661”, Lw. 1912 II) oraz Uwagi o początkach dokumentu polskiego („Kwart. Hist.” R. 49: 1935). Zajmował się tu S. nie tylko kwestiami autentyczności dokumentu, ale przedstawił oryginalne definicje jego wartości prawnej (znaczenie uroczystej formy, przede wszystkim pieczęci) i rozpatrywał go w związku z pojęciami prawnymi i administracyjnymi średniowiecza. W dziedzinie historii średniowiecznej za najważniejsze cele badawcze uznał wykrycie genezy szlachty polskiej i innych związanych z nią węzłami społeczno-gospodarczymi warstw ludności w Polsce oraz oświetlenie roli dziejowej rycerstwa polskiego jako najważniejszego (obok monarchy) czynnika politycznego w państwie średniowiecznym. Przygotowaniu ujęć syntetycznych służyć miały monografie szczegółowe poświęcone pochodzeniu, genealogii i terytorialnemu rozmieszczeniu rodów rycerskich. Pierwszą próbą z tego zakresu było studium Drużyna i Śreniawa („Kwart. Hist.” R. 14: 1900); tu należy także wspomniana już praca habilitacyjna Ród Pałuków poprzedzona metodologicznym wstępem O potrzebie i metodzie badań nad historią rodów rycerskich w Polsce. Badania te kontynuował w monografiach: O pochodzeniu i rozsiedleniu rodu Amadejów w Polsce („Mies. Herald.” R. 5: 1912), czy znana ze streszczenia, referowana w AU, praca Ród Powałów („Spraw. AU” T. 19: 1914 nr 4) oraz monografia Ród Awdańców („Roczn. Tow. Przyjaciół Nauk Pozn.” R. 44–5: 1917–19, i odb. 1920). W l. 1911–12 S. zreferował w AU ważną pracę: Uwagi metodyczno-krytyczne nad pochodzeniem i rozsiedleniem rycerstwa polskiego wieków średnich („Mies. Herald.” R. 5: 1912), później przez wiele lat kontynuowaną i metodycznie wzbogacaną, prezentowaną również na forum międzynarodowym (jak na VII Międzynarodowym Kongresie Nauk Historycznych w Warszawie w r. 1933: Methodische Bemerkungen über Herkunft und Ansiedlungsverhältnisse der polnischen Ritterschaft oraz na VIII Kongresie w Zurychu w r. 1938: Der polnisch-schlesische Adel bis zum Ende des XIV Juhrhunderts; była to skrócona wersja obszernej rozprawy Rycerstwo polskie na Śląsku do końca XIV wieku, przeznaczonej do przygotowywanego tomu drugiego „Historii Śląska” PAU. Tekst został w r. 1940 skonfiskowany podczas rewizji Gestapo w mieszkaniu S-a i zaginął).
S. zajmował się także genealogią rodów litewskich: O litewskich rodach bojarskich zbratanych ze szlachtą polską w Horodle („Mies. Herald.” R. 6: 1913–15, „Roczn. Herald.” R. 5, 7–9: 1913–29), Hanul, namiestnik wileński (1382–1387) i jego ród („Ateneum Wil.” R. 7: 1930) i sfragistyką litewską, m. in. Sfragistyka Witolda (,,Wiad. Numizmatyczno-Archeolog.” R. 13: 1930).
S. zainicjował i rozwinął w formie dotąd niespotykanej na gruncie polskim dziedzinę geografii historycznej. W badaniach tych rozpatrywał oddziaływanie warunków fizjograficznych na kierunki wędrówek i osadnictwa, życie gospodarcze oraz rozwój jednostek terytorialnych. S. stworzył klasyczny typ monografii z zakresu geografii historycznej (Geograficzne podstawy Polski Chrobrego, „Kwart. Hist.” R. 39: 1925, Historyczno-geograficzne podstawy Śląska, w: „Historia Śląska od najdawniejszych czasów do roku 1400”, Kr. 1933 I, tłum. niemieckie B. Spulera, Die historisch-geographischen Grundlagen Schlesiens, Berlin 1935). Pod kierunkiem S-a grono jego uczniów (Karol Buczek, Tadeusz Czort, Jan Szczudło i Adam Szumański) przygotowało „Materiały do Słownika historyczno-geograficznego województwa krakowskiego w dobie sejmu czteroletniego (1788–1792)” (Kr. 1939–W. 1960 I–II). Na kolejnych Zjazdach Geografów i Etnografów Słowiańskich (II–IV), odbywanych w Polsce, Jugosławii i Bułgarii w l. 1927–36, na których S. przewodniczył Sekcji Geografii Historycznej, występował z zasadniczymi referatami: Rola czynników geograficznych w rozwoju dziejowym Polski, Atlas Historyczny Polski, Mapa Polski za Kazimierza Wielkiego 1370 r. W l. 1929–39 był przewodniczącym Komisji Geografii Historycznej powstałej z siedzibą w Waszyngtonie przy Międzynarodowym Komitecie Nauk Historycznych w Paryżu. Na I Międzynarodowym Kongresie Geografii Historycznej w Brukseli (1930) S. przedstawił La méthode de l’Atlas historique de la Pologne oraz Le développement des travaux historico-géographiques et cartographiques en Pologne. W r. 1938 proponowano S-owi prezesurę Międzynarodowego Komitetu Nauk Historycznych, lecz odmówił jej przyjęcia z uwagi na absorbujące go prace badawcze. Geografii historycznej dotyczył też jego referat wygłoszony na VI Powszechnym Zjeździe Historyków Polskich w Wilnie (1935) pt. Mapy historyczne diecezji wileńskiej.
S. był również znakomitym kartografem. Opracował koncepcję dwóch typów map historycznych: rozwojowych i przekrojowych (ukazujących całokształt stosunków w danym okresie). W ramach „Atlasu Historycznego Polski” uczniowie S-a: K. Buczek, Z. Kozłowska-Budkowa, T. Czort, Henryk Münch i A. Szumański przygotowali „Mapę województwa krakowskiego w dobie Sejmu Czteroletniego (1788–1792)” (Kr. 1930). Dla celów szkolnych przygotował S. mapy ścienne, jak np. Mapa historyczna Rzeczpospolitej Polskiej w r. 1771 z uwzględnieniem granic i miejsc historycznych od początku XVII w. (Lw.–W. 1925), Słowiańszczyzna zachodnia i wschodnia w wieku X (Lw.–W. 1928), Polska za Bolesława Chrobrego (Lw.–W. 1928), Polska w XVII wieku (Lw.–W. 1928), Polska za Kazimierza Wielkiego. Stan z r. 1370 (Lw.–W. 1930), Polska dzielnicowa do r. 1250 (Lw.–W. 1932), Rzeczpospolita Polska w dobie królów obieralnych. Stan polityczny z czasów króla Stefana Batorego (1582) z uwzględnieniem późniejszych zmian terytorialnych do r. 1770 (Lw.–W. 1933). Wraz z Czesławem Nankem wydał Szkolny Atlas Historyczny (Cz. 2: Dzieje średniowieczne i nowożytne); S. opracował tu mapki do dziejów Polski (Wyd. A, Lw.–W. 1932, Wyd. B, Lw.–W. 1937 i 1938). W okresie powojennym ukazały się dalsze mapy ścienne: Królestwo Polskie i Wielkie Księstwo Litewskie za Jagiellonów na przełomie XV i XVI wieku (Kr. 1948, Wyd. 3, 1952), Europa po Kongresie Wiedeńskim 1815–1914 (Kr. 1949, Wyd. 2, 1952). Ponadto S. opracował mapy dotyczące średniowiecza dla Małego Atlasu Historycznego (Wr. 1950, współautorami byli Ludwik Piotrowicz i Nanke; dotąd 25 wydań, każde w nakładzie 200 tys. egzemplarzy).
S. odbywał (od r. 1921) w towarzytwie Jerzego Dobrzyckiego, Kazimierza Dobrowolskiego, Mariana Gotkiewicza, Zofii Pacewiczowej, Kazimiery Zawistowicz liczne wędrówki badawczo-terenowe po Orawie, interesując się historią i etnografią tej ziemi. Uzupełniał je badaniami archiwalnymi prowadzonymi w Słowacji, na Węgrzech i w Austrii (1929–33), ogłaszał ich wyniki w postaci artykułów, rozpraw i przyczynków źródłowych (drukowanych w l. 1919–38). Ich ukoronowaniem stały się pomnikowe, obejmujące szeroki zakres chronologiczny od XIV do XVIII wieku: „Materiały źródłowe do dziejów osadnictwa Górnej Orawy” (cz. 1: „Dokumenty”, cz. 2: „Listy i akta”, Zakopane 1932–9). Staraniem i pod redakcją S-ego ukazało się dzieło zbiorowe „Słowacja i Słowacy” t. 1: „Kraj i lud”, t. 2: „Dzieje i literatura” (Kr. 1937–8), w którym S. pomieścił rozprawę pt. Polacy i Słowacy w dziejowym stosunku (odb. Kr. 1938; reprod. Kr. 1995). Badania naukowe S-a obejmowały także dzieje sztuki traktowanej jako źródło historyczne; tu należy jego studium Sprawa św. Stanisława w świetle nowego źródła ikonograficznego („Księga pamiątkowa ku czci Oswalda Balzera”, Lw. 1925 II) oraz artykuły o zabytkach śląskich i krakowskich. O szerokości jego zainteresowań świadczy tematyka publikowanych przez niego przyczynków – od Genezy imienia „Mieszko” z historycznego punktu widzenia („Inter arma. Zbiór prac ofiarowanych Kazimierzowi Nitschowi”, Kr. 1946) do Udziału wojsk litewskich Sobieskiego w kampanii 1683 r. („Ateneum Wil.” R. 9: 1934).
S. ogłosił wiele prac z zakresu historii i organizacji nauk pomocniczych historii, m. in. Potrzeby nauki polskiej w zakresie nauk pomocniczych historii („Nauka Pol.” R. 1: 1918), Archiwa polskie (z Karolem Buczkiem, tamże R. 7: 1927), Rozwój nauk pomocniczych historii w latach 1886–1936 („Kwart. Hist.” R. 51: 1937). Tuż przed wojną 1939 r. ukazało się jego studium Życie naukowe współczesnego Krakowa („Nauka Pol.” T. 23–24: 1938–9 i odb. W. 1939) – cenne źródło wiedzy o działalności uczelni, instytucji i towarzystw naukowych w tym mieście. Wybuch wojny we wrześniu 1939 zastał S-a w Krakowie. Zaraz po wkroczeniu Niemców S. był przesłuchiwany przez niemieckie władze wojskowe, przy czym interesowano się głównie jego pracami na temat Śląska oraz Słowacji, a także opracowaniami kartograficznymi. Dn. 6 XI t. r. został aresztowany w ramach tzw. Sonderaktion Krakau i (po pobycie we wrocławskim więzieniu) wywieziony 28 XI do obozu koncentracyjnego w Sachsenhausen. Starania specjalne osób i instytucji podejmowane w celu jego uwolnienia nie przyniosły skutku. Nie objęło też S-a częściowe zwolnienie starszych profesorów w początku lutego 1940. Mieszkanie w Krakowie zostało podczas jego uwięzienia zrewidowane, a konfiskacie uległa m. in. korespondencja rodzinna z ojcem oraz materiały dotyczące spraw śląskich. Zwolniony z obozu dopiero 18 XI 1940, powrócił do Krakowa z obowiązkiem stałego meldowania się w siedzibie niemieckich władz bezpieczeństwa wraz z zakazem opuszczania miejsca pobytu.
Nie mogąc znieść bezczynności i nie posiadając środków do życia, S. przyjął posadę w zatrudniającej także Polaków Dyrekcji Archiwów Państwowych Generalnego Gubernatorstwa, na czele której stał znany mu dr E. Randt, były dyrektor Archiwum Państwowego we Wrocławiu. O swej decyzji powiadomił p. o. rektora UJ w czasie wojny Władysława Szafera oraz sekretarza generalnego PAU Tadeusza Kowalskiego. Z dn. 2 XII t. r. S. objął referat archiwów prywatnych (niepaństwowych), który mieścił się w Kolegium Kołłątaja przy ul. św. Anny 6 (jeszcze w początku t. r. staraniem uczniów S-a przeniesiono tu zbiory seminarium nauk pomocniczych). Randt, pozostawiając S-owi dużą swobodę, odbierał od niego jedynie sprawozdania miesięczne. Na tym stanowisku S. starał się otoczyć opieką polskie zbiory archiwalne skonfiskowane przez Niemców osobom prywatnym (jak zbiory Potockich w Krzeszowicach), czy instytucji (jak PAU). Cenne części dokumentów personalnych i protokołów PAU po uporządkowaniu ukrył, a repertorium całości archiwum PAU przekazał sekretarzowi generalnemu T. Kowalskiemu. Wskutek trudnych dzisiaj do wyjaśnienia okoliczności (oszczędności budżetowych lub z obawy przed zatrudnianiem u siebie pracownika inwigilowanego stale przez Gestapo), Randt przeniósł etat S-a (od dn. 1 I 1941 z Dyrekcji Archiwów do budżetu Institut für Deutsche Ostarbeit (tzw. Ostinstitut) w Krakowie. S. opracowywał tu repertorium mieszczaństwa krakowskiego w średniowieczu, a sporządzone kartoteki oddał w maju 1944 do Archiwum miasta Krakowa; konspiracyjnie kierował wykonywanymi pracami doktorskimi, bądź naukowymi swoich siedmiorga uczniów, którym w jesieni 1943 polecił wycofanie się z Ostinstitutu. Z dn. 1 V 1942 powrócił do Dyrekcji Archiwów i otrzymał stanowisko kustosza. W tym czasie S. spotkał się ze strony polskich sfer archiwalnych Lwowa i Warszawy z posądzeniem, że wskazywał Niemcom miejsca ukrycia niektórych polskich zbiorów (w Ossolineum we Lwowie) i zarzucano mu też, że zabierając z Wilanowa 50 dokumentów potrzebnych mu do opracowania zbiorów rękopiśmiennych Potockich z Krzeszowic, uczynił to na polecenie władz niemieckich. Prace S-a w Ostinstitucie napiętnowała podziemna „Wolna Polska” (1941 nr 27 z 23 XII), a już po rozwiązaniu jego przynależności służbowej do tej instytucji „Wojna Cywilna” (1942 nr 6 z 3 XII) oraz „Małopolski Biuletyn Informacyjny” (1942 nr 42 z 10 XII). Zarzuty kolaboracji S-a stały się wówczas przedmiotem prowadzonego z ramienia Kierownictwa Walki Cywilnej w Warszawie śledztwa prokuratorskiego, które wszakże zostało umorzone.
Po zakończeniu wojny sprawę podjęło kierowane przez Stanisława Skrzeszewskiego Min. Oświaty, polecając (21 IV 1945) władzom UJ wszczęcie postępowania dyscyplinarnego przeciwko S-owi pod ogólnikowo sformułowanym zarzutem «współpracy z okupantem w latach 1939–1945» oraz zawieszając S-a (12 V t. r.) w czynnościach profesora UJ. Specjalna Komisja Dyscyplinarna UJ powołana poleceniem wiceministra Oświaty Władysława Bieńkowskiego z dn. 6 II t. R., działająca od poł. lipca 1945 do końca kwietnia 1946 pod przewodnictwem Michała Patkaniowskiego (jednak bez udziału rzecznika dyscyplinarnego z ramienia Min. Oświaty, którego w ogóle nie wyznaczono) zakończyła swe czynności przedstawieniem zebranych zeznań oraz swej opinii rektorowi UJ Franciszkowi Walterowi, który oddał ją do ostatecznej aprobaty Komisji Prawniczej uczelni, kierowanej przez Fryderyka Zolla. Ta przedłożyła z kolei rektorowi (27 IV 1946) wniosek o umorzenie postępowania, stwierdzając, że S. «nie tylko w niczym nie naruszył obowiązku wiernej służby Rzeczypospolitej, ani obowiązku strzeżenia powagi swego stanowiska i unikania wszystkiego, co mogłoby obniżyć powagę nauki i znaczenie Uniwersytetu Jagiellońskiego, ale, że przeciwnie całą swą działalnością w czasie okupacji oddał nauce polskiej – z narażeniem własnego życia – poważne usługi». Rektor Walter, przesyłając Min. Oświaty komplet akt postępowania dyscyplinarnego, postawił równocześnie wniosek o uchylenie zawieszenia S-a w obowiązkach służbowych, a Senat UJ (23 IX 1946), całkowicie uwolnił go od zarzutu winy. Min. Oświaty wszakże pozostawiło wnioski UJ bez odpowiedzi, a we wrześniu 1947 przesłało decyzję przenoszącą S-a w związku z przejściem granicy wieku w stan spoczynku z dn. 31 XII t. r. Krótkotrwałe zatrudnienie (od 1 I do 31 VIII 1948) w charakterze kontraktowego wykładowcy na Wydz. Humanistycznym UJ, na które rektor Walter uzyskał po usilnych staraniach zgodę Ministerstwa («do czasu obsadzenia katedry nauk pomocniczych historii»), nie mogło dać S-owi satysfakcji, podobnie jak manifestacyjny wręcz wybór w PAU (20 VII 1945) na dyrektora Wydz. II, godności tej zresztą S. zrzekł się przed jubileuszem 75-lecia Akademii w r. 1947, nie chcąc jej narażać na konflikty z władzami.
Pochłonięty przygotowywaniem materiałów dowodowych do obrony przed stawianymi zarzutami, S. nie zaprzestał pracy badawczej. Wydał swe wykłady w postaci skryptu Encyklopedia nauk pomocniczych historii (Kr. 1945–6), referował w PAU Losy Archiwum katedry wileńskiej (1945), opracował na dotyczącą organizacji powojennych badań historycznych konferencję PAU w Krakowie (26–27 X 1947) referat poświęcony programowi wydawnictw śląskich (wygłosiła go Z. Kozłowska-Budkowa, a tekst ogłoszono pod jej nazwiskiem). Ogłaszał też życiorysy w PSB (1946–9) oraz studia z historii Śląska w średniowieczu (1947, 1949), dla wydawnictwa PAU „Historia nauki polskiej w monografiach” przygotował zeszyt Rozwój nauk pomocniczych historii w Polsce (Kr. 1948). Nie doczekał już ukończenia druku napisanej w l. 1941–5 Paleografii łacińskiej (Kr. 1951). To monumentalne (ponad 600 stron druku) i oryginalnie ujęte dzieło, nie mające wcześniejszego odpowiednika w polskim piśmiennictwie historycznym, stanowiło pierwszą część z zamierzonego trzytomowego podręcznika nauk pomocniczych historii, nie ukończonego wskutek śmierci autora. Rozpatrzył tu S. kolejno materiał i narzędzia pisarskie, osobę pisarza i jego wytwory, historię bibliotek średniowiecznych, rozwój pisma do powstania alfabetu, pismo łacińskie od VI do XV w., pismo drukowane, ligatury i abrewiatury, cyfry rzymskie i arabskie oraz pismo epigraficzne. Pismo uznał S. za niezwykle ważny środek poznania historycznego; rozpatrzył je na szerokim tle porównawczym, ukazując jego wzajemne związki i zależności w całokształcie zjawisk kultury średniowiecza. Podobnie wzorowo opracowany Przewodnik po zbiorze rękopisów wilanowskich wydał dopiero w wiele lat później Piotr Bańkowski (W. 1961).
W początku listopada 1948 ciężko zaniemógł, do pogorszenia jego zdrowia przyczyniły się zmartwienia w związku z szykanami, które ponownie spotkały zaprzyjaźnionego i spowinowaconego z nim prof. L. Piotrowicza za działalność okupacyjną w Radzie Głównej Opiekuńczej oraz możliwością wytoczenia temuż procesu. Sparaliżowany, zmarł 19 II 1949 w Krakowie i został 23 II (na koszt PAU) pochowany w grobowcu rodziny żony (Cygów) na cmentarzu Rakowickim. Był odznaczony Krzyżem Komandorskim Orderu Polonia Restituta (1929), jugosłowiańskim Orderem św. Sawy III kl. (1930), dwukrotnie Złotym Krzyżem Zasługi (1935, 1936), Krzyżem Komandorskim z Gwiazdą Bułgarskiego Orderu Zasługi Obywatelskiej (1936), odznaką honorową za prace w rewindykacji dóbr polskiej kultury z Rosji (1927). W r. 1921 i 1948 S. otrzymał nagrody naukowe PAU.
S. był dwukrotnie żonaty: od 27 VI 1903 z Lesławą Bursówną (1890–1932), a 29 I 1936 wstąpił ponownie w związki małżeńskie ze swą kuzynką Jadwigą z domu Cyga (1897–1983). Z pierwszego małżeństwa miał dwie córki: polonistkę Stanisławę (1904–1944), od r. 1926 zamężną za historykiem Karolem Piotrowiczem (zob.), oraz geografkę Władysławę (1911–1989), zamężną za geografem, pedagogiem, działaczem Związku Harcerstwa Polskiego, Zdzisławem Ciętakiem, osiadłą po wojnie przy mężu na emigracji w Anglii; z drugiego małżeństwa S. nie miał potomstwa.
Zasługi naukowe i pedagogiczne S-a uczcił po śmierci uroczystym zebraniem Krakowski Oddział PTH (15 V 1949) z referatami Jana Dąbrowskiego, Sylwiusza Mikuckiego, Mariana Friedberga i Z. Budkowej. W stulecie jego urodzin, krakowskie środowisko naukowe zorganizowało (16 V 1978) sesję naukową z referatami Zbigniewa Perzanowskiego i Karola Górskiego.

Album 100 fot. S-a, Zebrała J. Semkowiczowa (1952), w: B. Jag.: rkp. 9634 III; Estreicher w. XIX; Bibliografia historii Polski, W. 1965 I cz. 1–3; Bibliografia historii Polski 1815–1914, t. wstępny, W. 1954; Bystroń, Bibliogr. etnografii; Finkel, Bibliogr.; Gawełek, Bibliogr. ludoznawstwa; Hahn W., Bibliografia bibliografij polskich do 1950 roku, Wyd. 3, Wr. 1966; Hlebowicz A., Bibliografia etnografii polskiej za lata 1926–1933, Ł.–Wr. 1993; Jałbrzykowska F., Bibliografia zawartości tomów XXI–XXV „Nauki Polskiej”, Wr. 1967; Karpińska G. E., Niewiadomska M., Bibliografia zawartości „Ludu” za lata 1893–1985, Wr. 1988; Lipska H., Tatarowicz K., Bibliografia piśmiennictwa do dziejów Uniwersytetu Jagiellońskiego, Kr. 1967; Łaszczyńska O., Bibliografia prac Władysława Semkowicza, „Roczn. Hist.” R. 18: 1949 s. 462–83; [Małkowska I., Gąsiorowska Z. H.], Bibliografia artykułów zawartych w tomach I–XX „Nauki Polskiej”, „Nauka Pol.” T. 20: 1935 s. 1–34 pag. wł.; Polak K., Bibliografia „Wierchów” 1923–1972, W. Kr. 1976; Semkowiczowa J., Bibliografia prac profesora Władysława Semkowicza dotyczących problematyki kościelnej (1909–1947), „Nasza Przeszłość” T. 58: 1982 s. 249–62; Tatarowicz K., Bibliografia piśmiennictwa UJ za lata 1965–1966, w: Kronika UJ za r. akad. 1965/66, Kr. 1968; toż za l. 1967–75, w: tamże za l. 1967/68–1974/75, Kr. 1971–80; toż za l. 1975, 1976, Kr. 1984; toż za l. 1977, 1978, 1979, Kr. 1987; Indeks do Kwartalnika Historycznego (1887–1922), Zestawił M. Rutkowski, Lw. 1925; Indeks „Ludu” T. 1–39, Oprac. J. Gajek i Z. Malewska, P. 1953; Katalog wydawnictw PAU, Kr. 1948–73 I, III; Enc. Wiedzy o Książce; Radwańska-Paryska Z., Paryski W. H., Wielka encyklopedia Tatrzańska, Poronin 1995; Biogramy uczonych pol. (fot.); Łoza, Czy wiesz, kto to jest? (fot.); Słownik historyków polskich, W. 1994; Słownik polskich towarzystw naukowych, Wr. 1990–4 II cz. 1–2; Słown. Pracowników Książki Pol.; Nieciowa, Członkowie AU oraz PAU; – Antoniewicz W., Dobrowolski K., Paryski H. W., Studia podhalańskie oraz Bibliografia pasterstwa Tatr i Podhala, Wr. 1970; Bochnak A., Pieradzka K., Czterdziestolecie Towarzystwa Miłośników Historii i Zabytków Krakowa 1897–1937, Kr. 1937 s. 42, 74, 77; Buszko J., Akcja solidarnościowa na rzecz profesorów krakowskich, aresztowanych w ramach tzw. Sonderaktion, „Studia Hist.” R. 24: 1981 s. 447–66; Hübner P., Siła przeciw rozumowi… Losy PAU w latach 1939–1989, Kr. 1994; Karbowiak A., Towarzystwo Nauczycieli Szkół Wyższych 1884–1908, Lw. 1909; Księga pamiątkowa półwiekowego jubileuszu Gimnazjum im. Franciszka Józefa I. we Lwowie 1858–1908, Zest. J. Białynia-Chołodecki, Lw. 1909 s. 165, 343; [Kukiel M.], Śp. Władysław Semkowicz, „Teki Hist.” T. 3: 1949 nr 1–2 s. 89–90; Mikucki S., Władysław Semkowicz, „Bulletin. Académie Polonaise des Sciences et des Lettres. Centre Polonais de Recherches Scientifiques de Paris” [Nr] 3: 1949 s. 25–30; Mikucki S., Friedberg M., Władysław Semkowicz (9 V 1878 – 19 II 1949), „Kwart. Hist.” R. 57: 1949 [1950] z. 1–4 s. 325–32; Mitkowski J., Kutrzeba-Pojnarowa A., Etnografia i nauki pomocnicze historii w pierwszej połowie XX wieku, „Lud” T. 44: 1957 [1959] s. 488–95; Olszewicz W., O polsko-słowackiej współpracy na terenie Śląska Cieszyńskiego, „Zaranie Śląskie” R. 10: 1934 s. 1–10; Orloff E., Polska działalność polityczna, dyplomatyczna i kulturalna w Słowacji w latach 1919–1937, Rzeszów 1984 passim; Plezia M., Życie i prace Władysława Semkowicza, w: Portrety uczonych polskich, Wybór A. Biernackiego, Kr. 1974 (fot.); Polska Akademia Umiejętności 1872–1952. Nauki humanistyczne i społeczne. Materiały sesji jubileuszowej Kraków, 3–4 V 1973, Wr. 1974 (fot.); Polskie Towarzystwo Historyczne 1886–1936, Lw. 1937 s. 136–7; Radoń S., Dr Erich Randt w opinii archiwistów polskich, „Krak. Roczn. Arch.” R. 1: 1995; Semkowiczowa J., Polskie Archiwum Wojenne (Dzieje instytucji), „Archeion” T. 45: 1966 s. 63–74; taż, Spotkania wrocławskie Władysława Semkowicza, „Roczn. Wrocł.” Nr 7/8: 1963–4 [1965] s. 242–56; taż, Władysław Semkowicz w Sachsenhausen (1939–1940), „Studia Hist.” R. 12: 1969 s. 561–602; taż, Wspomnienie o Władysławie Semkowiczu, „Wierchy” T. 36: 1967 s. 73 83; taż, Z działalności prof. Władysława Semkowicza jako kuratora Koła Historyków Studentów UJ (1917–1939), w: Koło Historyków Studentów UJ w latach 1892–1967, Kr. 1968 s. 103–5 (fot.); Studia z dziejów Wydziału Filozoficzno-Historycznego UJ, Praca zbiorowa pod red. S. Mikuckiego, Kr. 1967 (fot.); Tymieniecki K., Zarys dziejów historiografii polskiej, Kr. 1948 s. 47, 49, 55, 83; Tymieniecki K., Kozłowska-Budkowa Z., Śp. Prof. Władysław Semkowicz (9 maj 1878 – 19 luty 1949), „Roczniki Hist.” R. 18: 1949 s. 449–62; Zakopane czterysta lat dziejów, Pod red. R. Dutkowej, Kr. 1991 I–II; Zborowski J., Pisma podhalańskie, Kr. 1972 I–II; – Barycz H., Wspomnienia z czasów wojny, „Nauka Pol.” T. 27: 1993 s. 61; Dzieje Koła Naukowego Historyków Studentów UJ w latach 1892–1992. Wspomnienia seniorów, Pod red. K. Baczkowskiego, Kr. 1992; Górski K., Autobiografia naukowa, „Kwart. Hist. Nauki i Techn.” R. 32: 1987 nr 1 s. 5–10, 29, 65; Gwiazdomorski J., Wspomnienia z pobytu profesorów UJ w niemieckim obozie koncentracyjnym w Sachsenhausen, Kr. 1945 s. 190, 206; Łempicki S., Wspomnienia ossolińskie, Wr. 1948 s. 103; Materiały do działalności Komisji Historycznej AU w Krakowie 1873–1918, Wyd. D. Rederowa, Wr. 1974; Ne cedat Academia. Kartki z dziejów tajnego nauczania w UJ 1939–1945, Zebr. i oprac. M. i A. Zarębowie, Kr. 1975; Postępowanie dyscyplinarne przeciw profesorom oskarżonym o współpracę z Niemcami, „Dzien. Pol.” R. 1: 1945 nr 83 s. 2; Stołyhwo K., W niewoli u N. S. D. A. P. Zestawienia biograficzne w okresie od 1 IX 1939 – 18 I 1945, Kr. 1946 s. 21, 40; Wspomnienia z życia i działalności Koła Historyków U. U. J. w latach 1892–1927, Kr. 1928 s. 30–42 (fot. różne); – „Dzien. Pol.” 1983 nr 123 (nekrolog żony, Jadwigi); „Roczn. PAU” 1947/52, Kr. 1954 s. 125–6; – Arch. PAN w Kr.: rkp. K III 56 j. a. 157, 158, 197–219 (Mater. S-a: biograficzne, dyplomy, korespondencja, materiały rodzinne oraz opracowania żony, Jadwigi o pracy i działalności S-a z wieloma fot.); Arch. UJ: rkp. S II 69 (Teczka osobowa S-a), rkp. WF II 141 (Wydz. Filoz. Akta Seminarium nauk pomocniczych historii); B. Jag.: rkp. 9525 III – 9548 III (Korespondencja osobista S-a z l. 1898–1948), 9554 III – 9574 III, 9599 II – 9605 III, (Korespondencja urzędowa związana z UJ i PAU z l. 1924–48), 9610 IV, 9611 IV, 9634 IV (Papiery i dokumenty osobiste, odznaczenia), 9616 III – 9633 III (fot.) (Opracowania żony, Jadwigi z l. 1953–78 dot. życia i działalności S-a); B. PAN w Kr.: rkp. 1881 t. 15, 20, 26, 30–33, rkp. 1993, 2158, 2159 t. 17, rkp. 2169 t. 3, rkp. 2197, 2402 t. 3, rkp. 3548, 3770 t. 2, rkp. 4064, 4072, 4693 t. 2–3, rkp. 9881 (Listy i korespondencja S-a), rkp. 1908, 9806–9812 (Mater., notaty do wykładów), rkp. 7989, 9253 (fot.) (Mater. biograficzne), rkp. 6584, 6585, 7649, 7650, 7957, 7958, 7981, 9389–9393, 9407–9411 (fot.) (Opracowania żony, Jadwigi z l. 1953–78 dot. życia i działalności S-a); – Österr. Biogr. Lexikon [w druku]; Mater. Red. PSB: Teki materiałów (fot. różne); – Informacje Józefa Wolskiego z Kr.
Wiesław Bieńkowski